No Products in the Cart
Sommige avonden branden zich in je geheugen. Die van zondag 29 september 2024 was er zo één. In Brussel was het heet, in de AB voltrok zich iets wonderlijks.
Maanden eerder had artistiek directeur Kurt Overbergh aan Guido Belcanto gevraagd om zijn nieuwe plaat ‘Tedere Baldadigheden’ in de zaal voor te stellen.
Al snel rijpte een wild plan: het hele album live brengen. Eén keer, in volle glorie, met alle achttien muzikanten die ook op de plaat hadden meegespeeld. Zoals Phil Spector het ook zou doen.
Een gok was het, want konden die achttien muzikanten wel op dat kleine podium? En hoe stem je achttien agenda’s op elkaar af? Een dag voor het concert werd een eerste repetitie gehouden, en zelfs daar tekende niet iedereen present.
Die zondagavond stonden de zenuwen dan ook op scherp. Maar de man met de zilveren Cadillac draagt niet alleen toverdrank bij zich, er stroomt ook decennia ervaring door zijn aderen. Of, zoals hij het zelf eens verwoordde: ‘Het allermooiste dat je op een podium kan zien is een veteraan die het nog kan’.
En dat bewees hij opnieuw met verve. Belcanto en zijn waanzinnige orkest-voor-één-nacht kwamen, zagen en overwonnen. Van het aanstekelijke ‘Alzheimer Blues’ tot het hilarische ‘Ik wil mezelf bedanken’: hij zong ze allemaal met de stem van zijn dagen.
Daartussen ontkiemden nieuwe klassiekers-in-spe: het tragikomische ‘De Zuchter’ bijvoorbeeld. Of ‘Ijsje met Chocola’, een lied waar de jonge John Prine vast jaloers op zou zijn geweest. Nooit klonken ze zo scherp als die nacht in de AB-club.
Het bewijs is er: een live-registratie van het concert, geperst op 500 blauwe vinylplaten. Omdat memorabele nachten gevierd moeten worden. En, vooral, omdat er maar één Guido is.
